Για τον τρόπο που αντιμετωπίζει η Γερμανία την Ευρώπη και τη θέση της σ’ αυτή, έχουν λεχθεί και γραφτεί τόσα πολλά τους τελευταίους μήνες και χρόνια που θα ήταν μάλλον περιττό να προσθέσει κανείς κάτι περισσότερο: ακόμα και οι φανατικοί αντίπαλοι της νυν κυβέρνησης έχουν αναγκαστεί να παραδεχτούν ότι η ευρύτερη αντιμετώπιση της ισχυρότερης οικονομίας της ΕΕ απέναντι όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο πώς οφείλει να κινηθεί και να δράσει η Ένωση στο σύνολό της δεν είναι η πιο ανοιχτόμυαλη δυνατή. Μια ανάλογη αντίληψη χρεώνει στη Γερμανία μια πλειάδα αμερικανών σχολιαστών με πιο προβεβλημένο, ίσως, τον συγγραφέα και καθηγητή δημοσιογραφίας Τζεφ Τζάρβις.
Αν διαβάσει κανείς τα κείμενα του πολυγραφότατου κ. Τζάρβις (το πιο τελευταίο είναι αυτό στο «Medium») θα διακρίνει μια ευρύτερη γερμανική συνομωσία που ο ίδιος έχει βαλθεί να καταγγείλει με κάθε τρόπο. Και η αλήθεια είναι ότι ορισμένα γερμανικά ΜΜΕ τον βοηθούν σημαντικά να υποστηρίξει τη θέση του: στο παραπάνω άρθρο, το «Der Spiegel» παρουσιάζει τη Σίλικον Βάλεϊ (και συγκεκριμένα τους Σεργκέι Μπριν, Τιμ Κουκ, Μαρίσα Μάγερ, Μαρκ Ζάκερμπεργκ και Τράβις Καλάνικ) σαν την «παγκόσμια κυβέρνηση» απέναντι στην οποία θα πρέπει να αμυνθούμε (το «εμείς» εδώ σημαίνει προφανώς τη Γερμανία –ή την Ευρώπη;)
Το πρόβλημα με τη ρητορική του κ. Τζάρβις δεν είναι ότι είναι απολύτως λανθασμένη: προφανώς ο επεκτατισμός των αμερικανικών εταιρειών τεχνολογίας αντιμετωπίζεται με καχυποψία από αρκετά κράτη (και όχι μόνο αυτά που έχουν δημοκρατικά ελλείμματα) και συχνά η καχυποψία αυτή παίρνει μορφές που όσοι χρησιμοποιούμε τα ψηφιακά Μέσα θεωρούμε επιεικώς αστείες (βλ. και τον φόρο στα links που αποπειράθηκε η Ισπανία προ τριών μηνών). Όμως ταυτόχρονα, ο μέχρι αφέλειας παρωπιδισμός του ότι κάθε απόπειρα αντίδρασης σε οτιδήποτε κάνει Google είναι μνημείο οπισθοδρόμησης είναι εξίσου απλουστευτικός –ειδικά όταν γίνεται μια απόπειρα να γενικευθεί σαν ευρύτερη πολιτική ιδεολογία.
Ιδιαίτερα στην περίπτωση του συγκεκριμένου σχολιαστή, ίσως κάποιος θα μπορούσε να προσάψει και κάτι περισσότερο από αφέλεια –και αυτό χωρίς να πέσει ο ίδιος στην παγίδα της συνομωσιοφοβίας: μια ματιά στο βιογραφικό του κ. Τζάρβις δείχνει ότι η εμπλοκή του με την κοινότητα και την αγορά της Σίλικον Βάλεϊ είναι αρκετά βαθιά. Καρπός της μάλιστα είναι και το βιβλίο «What Would Google Do?: Reverse-Engineering the Fastest Growing Company in the History of the World» το οποίο δύσκολα θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν μια ψύχραιμη ερμηνεία του τρόπου που λειτουργεί η εταιρεία του Λάρι Πέιτζ και του Σεργκέι Μπριν.
Ο κόσμος της τεχνολογίας είναι γεμάτος από ευαγγελιστές –και από τη συγκεκριμένη κατηγορία δεν εξαιρώ τον εαυτό μου: ζούμε ένα συναρπαστικό φαινόμενο, ακόμα πολύ νέο και με πορεία τόσο εντυπωσιακή που είναι πραγματικά δύσκολο να αφήσει κάποιον ασυγκίνητο. Όμως η ιδέα ότι αυτό που βιώνουμε θα αλλάξει τα πάντα στα πάντα εν μια νυκτί ακροβατεί στα όρια του ρεαλισμού σε οποιοδήποτε επίπεδο τον αντιλαμβάνεται κανείς (πολιτισμικό, πολιτικό, οικονομικό κ.λπ.) Όσο και αν συμπαθώ την Google, βρίσκω την ιδέα ότι θα πρέπει να αφεθεί να κάνει ό,τι θέλει, όπως θέλει και σε οποιοδήποτε μέτωπο θέλει κάθε άλλο παρά ενθαρρυντική: ακόμα και αν οι Πέιτζ και Μπριν είναι τόσο καλά παιδιά ώστε να μην το εκμεταλλευθούν, δεν έχω καμία εξασφάλιση ότι οι διάδοχοί τους (ή ο ανταγωνισμός τους) θα έχει την ίδια ποιότητα χαρακτήρα.
ΥΓ: Στο πλαίσιο της αντίληψης «Google, καλή-Γερμανία, κακή» ο κ. Τζάρβις θέτει και μια σειρά ζητημάτων που άπτονται πιο πολύ της ειδικότητάς του, δηλαδή της αντιπαλότητας «παλιά Μέσα-νέα Μέσα». Όμως για την υγρασία θα (ξανά) μιλήσουμε μια άλλη φορά…
Σχόλια