Βοούν από εχθές τα ΜΜΕ, γενικά και ειδικά για το θέμα της διαρροής στο Δίκτυο των αποκαλυπτικών φωτογραφιών των διαφόρων επωνύμων –ακόμα και τα εσωστρεφή ιαπωνικά Μέσα το συμπεριέλαβαν σήμερα το πρωί στα διεθνή τους, ίσως όχι αδικαιολόγητα αφού τα iPhone έχουν πλέον κατακτήσει και την τοπική αγορά, χώρια που κάθε θέμα που σχετίζεται με γυμνό και δη διασήμων πουλάει παντού και πάντοτε. Και παρότι η Apple έσπευσε να δηλώσει επίσημα ότι το πρόβλημα δεν προήλθε από κάποιο κενό ασφαλείας στο σύννεφό της (τη δήλωση αναδημοσιεύουν πολλά Μέσα, μεταξύ των οποίων και το Techcrunch) οι περισσότεροι επιλέγουν να υπερτονίσουν την ευθύνη της μεγάλης εταιρείας στο πρόβλημα.
Σίγουρα βοηθάει το τάιμινγκ: όπως επισημαίνει και το Wired το πρόβλημα δε θα μπορούσε να έχει προκύψει σε χειρότερη στιγμή για το Κουπερτίνο καθώς η παρουσίαση των νέων μοντέλων την επόμενη Τρίτη είναι κρίσιμης σημασίας για την πορεία μιας εταιρείας που πολλοί πιστεύουν ότι έχει ανέβει τόσο ψηλά ώστε πια να μην μπορεί να πάει παρά προς τα κάτω. Το TIME πιάνει το θέμα λίγο καλύτερα δια στόματος της καθηγήτριας Τζάνετ Βερτέσι για την οποία είχα γράψει και παλιότερα όμως ακόμα και εκεί, το βάρος του προβλήματος μεταφέρεται στις εταιρείες που διαχειρίζονται τις επικοινωνίες μας και στην «πίεση» που μας ασκούν προκειμένου να χρησιμοποιούμε τις υπηρεσίες τους.
Σε πείσμα όλων αυτών, προσωπικά εξακολουθώ να βασανίζομαι από τα ίδια ερωτήματα: τα δημόσια πρόσωπα γνωρίζουν ότι είναι δημόσια –έχουν προσπαθήσει πολύ για να γίνουν- και γνωρίζουν ότι κάθε λεπτομέρεια της προσωπικής τους ζωής είναι αντικείμενο δουλειάς και ενδιαφέροντος μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων. Πώς είναι δυνατόν να διαχειρίζονται τις πολύ προσωπικές τους στιγμές μέσω των τηλεφώνων τους και, ακόμα περισσότερο, να κρατούν τις αποδείξεις των στιγμών αυτών είτε στα ίδια τα τηλέφωνα είτε στο εκάστοτε σύννεφο; Ακόμα και αν η Apple μπορούσε να εγγυηθεί την απόλυτη ασφάλεια των δεδομένων –και δεν μπορεί, ούτε αυτή, ούτε καμία άλλη εταιρεία- αδυνατώ να καταλάβω γιατί το έκαναν.
Η Δρ. Βερτέσι έχει δίκιο όταν λέει ότι «πιεζόμαστε» να μοιραζόμαστε ένα μέρος της ζωής μας online. Όμως «πίεση» δε σημαίνει «εξαναγκασμός» –τη συγκεκριμένη αλλαγή νοήματος μπορούμε να την κάνουμε μόνο εμείς και από εκεί και πέρα η ευθύνη είναι απολύτως δική μας. Η Apple, και κάθε Apple, μπορεί να κάνει το καλύτερο που μπορεί βάσει των συμβάσεων χρήσης που υπογράφει και βάσει των οποίων δεσμεύεται όμως από ένα σημείο και πέρα δεν μπορεί να σκεφτεί για λογαριασμό μας και, προσωπικά, δε θα ήθελα μια εταιρεία να το κάνει ακόμα και αν μπορούσε. Κάποιοι αποκαλούν το σκεπτικό αυτό «ενοχοποίηση του θύματος» όμως όλα τα εγκλήματα δεν είναι το ίδιο και σε ορισμένες περιπτώσεις μια απότομη αφύπνιση ίσως είναι ο μόνος τρόπος ορισμένοι να αρχίσουν να σκέφτονται.
Σχόλια