Ούτε κι εγώ φεύγω από το Facebook

Ούτε κι εγώ φεύγω από το Facebook

Το ομολογώ, αυτή τη φορά πρόκειται για καθαρή ζήλια! Το κείμενο του Κώστα Γιαννακίδη στο “Protagon” με τίτλο “Δεν φεύγω από το Facebook” που αναφέρεται, βεβαίως, με την αντί-Facebook-ική καμπάνια που πυροδότησε η αποκάλυψη σχετικά με τα προσωπικά στοιχεία 50 εκατομμυρίων χρηστών και την αξιοποίησή τους από την Cambridge Analytica προς όφελος του Ντόναλντ Τραμπ με βρήκε τόσο οριζόντια, κάθετα και διαγώνια σύμφωνο που δεν άντεξα στον πειρασμό να καταθέσω και το δικό μου μίνι-μανιφέστο. Επικαλούμενος λοιπόν την υπομονή του αναγνώστη, προχωρώ σε  ένα ακόμα κείμενο σχετικά με το Facebook και τα προσωπικά δεδομένα.

Έχοντας γεννηθεί την ίδια χρονιά με τη δικτατορία των συνταγματαρχών, έχοντας περάσει την παιδική μου ηλικία μεταξύ του ιδιωνύμου  και των πρώτων χρόνων μετά την κατ’ όνομα κατάργησή του, έχοντας μπει στην εφηβεία την εποχή που ερχόταν, ερχόταν η Αλ-λα-γή και έχοντας βγει από την εφηβεία την εποχή που ο Ανδρέας Παπανδρέου παραπεμπόταν στο Ειδικό Δικαστήριο για τηλεφωνικές υποκλοπές, η ιδέα ότι το κράτος ήξερε τα πάντα για τους πάντες μου φαινόταν φυσική –παρακάμπτω εντελώς αν κάτι τέτοιο είναι σωστό: πολλά πράγματα είναι απολύτως φυσικά στην Ελλάδα και απολύτως παρά φύσει οπουδήποτε αλλού. Το δε γεγονός ότι, πέρα από κάποιες καφκικές περιπτώσεις, τα στοιχεία που είχε το κράτος για μένα (και για οποιονδήποτε άλλον) παρέμεναν στην πραγματικότητα ανενεργά, ήταν κάτι που επιβεβαιωνόταν από την καθημερινότητα και τη δική μου και όλων όσων ήξερα άμεσα ή έμμεσα.

Χρειάστηκε να έρθει η επανάσταση των υπολογιστών και ακόμα περισσότερο του Ίντερνετ και ακόμα περισσότερο του δεύτερου κύματος του Ίντερνετ για να συνειδητοποιήσουμε τι πραγματικά σήμαινε “ξέρω τα πάντα για κάποιον” –παρόλα αυτά, ακόμα και σήμερα, ακόμα και με τη διαρκή συσσώρευση προσωπικών πληροφοριών από τις διάφορες εταιρείες στις κοινωνίες μας, η πραγματική κατάχρηση των δεδομένων αυτών εξακολουθεί να γίνεται από κυβερνήσεις και μάλιστα με τη συλλογή των πληροφοριών να γίνεται σε μεγάλο βαθμό και με τον παλιό καλό, χειροκίνητο τρόπο που ακολουθούσε και η ελληνική ασφάλεια την εποχή που βρισκόταν στην οδό Μπουμπουλίνας και στη λεωφόρο Μεσογείων. Μια αναζήτηση στην Google για “China” και “Social Credit System” αρκεί για να αντιληφθεί κανείς τι εννοώ.

Αυτά από τη μια πλευρά. Και από την άλλη πλευρά ή, για την ακρίβεια από την ίδια πλευρά, απλώς από διαφορετική κατεύθυνση, υπάρχει η συναισθησία όλων όσων χρησιμοποιούν το Ίντερνετ για πολλά χρόνια (ή για λίγα αλλά πάρα πολλές ώρες καθημερινά): ναι, τα online Μέσα είναι ένα κομμάτι της πραγματικότητάς μας, του τρόπου με τον οποίο προσλαμβάνουμε τον κόσμο, της ίδιας της συνείδησής μας, πράγμα που σημαίνει ότι η διακοπή της χρήσης τους είναι κάτι παραπάνω από την απόφαση να σταματήσουμε να πηγαίνουμε σε ένα συγκεκριμένο καφέ και να αρχίσουμε να πηγαίνουμε σε άλλο. Και για ορισμένους από εμάς, υπάρχει ακόμα η ανάγκη για επικοινωνία με ανθρώπους που βρίσκονται σε μια άλλη χώρα που μπορεί να είναι η μέχρι πρότινος δική μας. Και για ορισμένους άλλους, όπως σχολίασαν κάποιοι στο σχετικό ποστ του Κώστα, επίσης στο Facebook η ανάγκη να υπενθυμίζουμε την παρουσία μας και για επαγγελματικούς λόγους.

Όμως πέρα από όλα αυτά, υπάρχει κάτι που κάποια στιγμή φαντάζομαι ότι θα βαρεθώ να γράφω: υπάρχει το θέμα της προσωπικής ευθύνης. Έχουμε στα χέρια μας εργαλεία, από τον Tor και το Onion ως το FB Purity ως την κοινή λογική που υπαγορεύει τι είναι για κοινή χρήση και τι είναι για ιδιωτική, τα οποία είναι αρκετά για να μας προστατέψουν σε μεγάλο βαθμό από αυτού του είδους τους “κακούς”. Όσο για τους άλλους, τους θεσμικούς, υπάρχει πάντοτε η ψήφος ή, στη χειρότερη περίπτωση η απείθεια κατά της αρχής –αρκεί, όπως όλα τα εργαλεία, να ξέρει κανείς πώς να τη χειριστεί.

 

SOCIAL MEDIA,ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ,

Σχόλια

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ. ΦΟΡΤΩΝΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

Home