Τον Θοδωρή Γεωργακόπουλο, τον έχω μνημονεύσει από τις σελίδες αυτές δύο φορές εκτενώς (εδώ και εδώ) και μερικές ακόμα ακροθιγώς –μου αρέσει ο τρόπος που συνήθως γράφει (ακόμα και όταν δε συμφωνώ μαζί του) και ακόμα περισσότερο μου αρέσει αυτό που κάνει με τον οργανισμό διαΝΕΟσις παρότι (ή ίσως ακριβώς επειδή) καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να σταθεί η πρωτοβουλία αυτή στην Ελλάδα του 2017.
Όπως και να ‘χει, υπάρχει ένα μέρος των γραπτών του που έχω παρακολουθήσει λιγότερο και αυτή είναι η σχετική με τις διάφορες ηλεκτρονικές συσκευές και την κριτική τους. Ο λόγος είναι απλός: έχουμε μια βασική διάσταση απόψεων αφού όπως δηλώνει και στο σάιτ του σε εκείνον αρέσουν τα γκάτζετ –σ’ εμένα αντίθετα, και όπως έχω γράψει και παλιότερα, όχι ιδιαίτερα. Μου αρέσουν οι υπολογιστές όμως οι πάσης φύσεως συσκευές αν και με εντυπωσιάζουν από την πλευρά της τεχνολογικής προόδου, δε με έκαναν ποτέ να χάσω τον ύπνο μου. Και, παραδόξως (;) η ζωή στην Ιαπωνία δε συνέβαλε καθόλου στο να αλλάξει η άποψή μου αυτή.
Το πρόσφατο κείμενό του σχετικά με το Samsung Galaxy S8+ ωστόσο μου προκάλεσε σκέψεις καθώς θίγει ένα θέμα που έχω σκεφτεί κι εγώ επανειλημμένως –νομίζω ότι το σκέφτονται όλοι όσοι ασχολούνται με την τεχνολογία. Πρόκειται για το θέμα των συνεχών αναβαθμίσεων των συσκευών και για το πότε κάποια από αυτές τις αναβαθμίσεις δε θα περιορίζεται σε απλή βελτίωση της προηγούμενης συσκευής αλλά θα κάνει τον χρήστη να αισθανθεί ότι βιώνει μια υπέρβαση –ο κ. Γεωργακόπουλος την αποκαλεί “μαγεία” και τη συγκρίνει με την αίσθηση που είχε όταν πήρε το πρώτο του έξυπνο κινητό, ένα HTC Magic του 2009, αγορασμένο τη χρονιά που κυκλοφόρησε.
Λέω ότι μου προκάλεσε σκέψεις επειδή προσωπικά δεν αισθάνθηκα κάτι τέτοιο ούτε με το πρώτο μου έξυπνο κινητό (ένα Sony Ericsson Xperia arc/SO-01C που αγόρασα το 2011, ούτε με το δεύτερο, ένα Samsung Galaxy S7 Edge που αγόρασα πριν από τρεις εβδομάδες. Προφανώς το Galaxy απέχει έτη φωτός από το Xperia και προφανώς μπορώ να κάνω ένα σωρό πράγματα που πριν δεν μπορούσα ή να κάνω πολύ καλύτερα αυτά που μπορούσα όμως “μαγεία”; Δε θα το έλεγα. “Μαγεία” θα έλεγα το πέρασμα από το MS DOS στα Windows 3.11 πριν από 25 χρόνια όμως οτιδήποτε συνέβη έκτοτε ήταν απλώς παραλλαγές του ίδιου φαινομένου.
Δεν σνομπάρω τα smartphones και την πρόοδό τους –κάθε άλλο! Ιδωμένα σαν εξέλιξη της βασικής συσκευής στην οποία στηρίζονται, δηλαδή στο τηλέφωνο που έμαθα μεγαλώνοντας στη δεκαετία του 1970, είναι όντως μαγικά. Η διαφορά όμως είναι ότι εκεί μιλάμε για μια πραγματική διαφορά γενιών τεχνολογίας, από μια ηλεκτρική συσκευή μετάδοσης φωνής σε μια ηλεκτρονική μετάδοσης δεδομένων. Στην πραγματικότητα, από τη στιγμή που φτιάχτηκαν τα πρώτα ψηφιακά κινητά, τα 2G/GSM της δεκαετίας του 1990 και ακόμα περισσότερα από την επόμενη γενιά της τα 3G των αρχών της δεκαετίας του 2000, οτιδήποτε ακολούθησε ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο.
Δεν ξέρω τι θα κάνει τον κ. Γεωργακόπουλο να αισθανθεί ξανά τη μαγεία του πρώτου του HTC –και αν το ήξερα, θα ήμουν ήδη στην Καλιφόρνια για να μοσχοπουλήσω την ιδέα στην Google! Ξέρω ότι η τεχνολογία έχει ανοίξει ήδη δεκάδες συναρπαστικά μέτωπα, οι εξελίξεις από τα οποία θα κάνουν τον κόσμο μας πολύ διαφορετικό τις προσεχείς δεκαετίες. Ίσως λοιπόν η μαγεία να προέλθει αθροιστικά, από τη συνειδητοποίηση, κάπου γύρω στο 2050, ότι ζούμε σε έναν κόσμο που δεν απέχει καθόλου από τα μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας που διαβάζαμε 70 χρόνια πριν. Αυτό δηλαδή που αισθάνονται οι σημερινοί 80χρονοι.
Σχόλια