Για μια ακόμα φορά θα ζητήσω την ανοχή του αναγνώστη για τον υπερβολικά προσωπικό χαρακτήρα του κειμένου που ακολουθεί. Όμως κάθε Ιούλιο, έχω το ίδιο ακριβώς συναίσθημα νοσταλγίας για εκείνη την ημέρα πριν από πολύ περισσότερα χρόνια από όσο θα ήθελα να παραδεχτώ που ξεκίνησα την πρώτη μου πραγματική σχέση μέσω Ίντερνετ, με έναν καλό φίλο που έφευγε για να σπουδάσει στη Νέα Υόρκη. Ως τότε, το Δίκτυο ήταν κάτι ασαφές όμως από τότε έγινε κάτι συγκεκριμένο: ήταν αυτό που μου έδινε τη δυνατότητα να μιλήσω με τον Χάρη.
Δε θα πιάσω για μια ακόμα φορά τις ιστορίες για τον Σεπτέμβρη που δεν τελείωσε ποτέ –το πράγμα έχει λεχθεί τόσες φορές που το ξέρουν όλοι και για όσους δεν το ξέρουν, υπάρχει βεβαίως η σχετική σελίδα στη Wikipedia. Όμως κατά σύμπτωση, σήμερα έπεσαν μπροστά μου τρία πράγματα που μου αφύπνισαν τον ενθουσιασμό με τον οποίο αντιμετώπιζα (και όχι μόνο εγώ) το Ίντερνετ εκείνης της εποχής.
Το πρώτο ήταν ένα βίντεο που ανέβασαν στο κανάλι τους στο YouTube οι Green Day και το οποίο δείχνει ένα κοινό 60.000 που τους περιμένει να βγουν να τραγουδήσουν μια απίστευτη διασκευή του “Bohemian Rapsody” των Queen με κάθε λεπτομέρεια. Το δεύτερο είναι ένα ποστ στο Facebook όπου μια γυναίκα ζητάει από το Ίντερνετ (γενικώς) να επεξεργαστεί με Photoshop μια φωτογραφία φίλων της για να αφαιρέσει έναν παρείσακτο και τα αποτελέσματα που της ήρθαν και το τρίτο, το σχόλιο ενός καθηγητή ιαπωνικής ιστορίας ο οποίος ευχαριστεί τα μέλη μιας ομάδας στο Facebook που του επιτρέπουν να συμμετάσχει σ’ αυτή και να μάθει πληροφορίες σχετικά με τις κλασικές ιαπωνικές πολεμικές τέχνες.
Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι “disruptive”, ούτε πρόκειται να κάνει “τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος” –και τα τρία άπτονται αυτού που θα λέγαμε “ψυχαγωγία” και δη στο περιθώριό του. Όμως και στις τρεις περιπτώσεις, οι συγκεκριμένες πληροφορίες έφτασαν στα μάτια μου (και στα μάτια αρκετών χιλιάδων χρηστών ακόμα)ακριβώς επειδή υπάρχει το Ίντερνετ. Το Ίντερνετ που φέρει στην οθόνη κάποιου στο Τόκιο μια εικόνα από το Χάιντ Παρκ, μια σειρά από σουρεαλιστικές επεξεργασμένες φωτογραφίες ενός άγνωστου ζευγαριού και τη δυνατότητα επικοινωνίας με έναν καθηγητή ιστορίας που ενδιαφέρεται και αυτός για τον τρόπο με τον οποίο πολεμούσαν οι σαμουράι πριν από 400 χρόνια.
Ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί (πλέον) χρήστες που θεωρούν τα παραπάνω δεδομένα, τόσο δεδομένα που δεν αξίζει να τα σκέφτεται κανείς –και γι αυτό δεν τα σκέφτονται. Και μάλλον καλά κάνουν. Όμως όλοι εμείς που όντας γύρω στα 30 και σίγουροι ότι δεν επρόκειτο να δούμε στη ζωή μας κάτι μεγαλύτερο από την πτώση του Τείχους, βρεθήκαμε να μιλάμε με τη Νέα Υόρκη σε έναν άχρονο και ά-χωρο χώρο όπου η μόνιμη νύχτα της μαύρης οθόνης φωτιζόταν από πράσινα τετραγωνισμένα γράμματα και jpeg σε χαμηλή ανάλυση που έρχονταν γραμμή-γραμμή, εξακολουθούμε να εντυπωσιαζόμαστε.
Σχόλια