Όσοι διαβάζουν αυτά που γράφω εδώ στο “Deasy” θα περίμεναν ένα τέτοιο κείμενο με αφορμή το επόμενο iPhone –εδώ που τα λέμε, κι εγώ ο ίδιος αυτό θα περίμενα όμως χάρη στη Samsung και στο “Techcrunch” το έναυσμα ήρθε από την Κορέα μέσω Νέας Υόρκης. Και ναι, αναφέρομαι στο Galaxy S8, αυτό για το οποίο ο Φανούρης έγραψε το χθεσινό έπος με υπότιτλο “Η εξιλέωση” (παρεμπιπτόντως, και χωρίς καμία –αλλά καμία- εμπιστοσύνη στα κορεατικά μου, νομίζω ότι η σωστή απόδοση στα χάνγκουλ είναι “상환”).
Για να προλάβω τυχόν παρεξηγήσεις από την αρχή: δεν έχω να πω τίποτα κακό για την καινούρια ναυαρχίδα της Samsung. Τόσο από το δικό μας κείμενο όσο και από ό,τι διάβασα και είδα στο Δίκτυο, του παραπάνω κειμένου του “Techcrunch” μη εξαιρουμένου, φαίνεται για μια πολύ καλή συσκευή, άξια να σταθεί απέναντι στο iPhone 7/Plus. Ήτοι, πολύ καλή ως τον επόμενο Σεπτέμβριο (για όσους αρέσκονται στις αντιπαραθέσεις τεχνικών χαρακτηριστικών) και πιθανότατα και πολύ περισσότερο (για τους υπόλοιπους).
Έχω όμως να πω πολλά για τον τίτλο “Your next smartphone is not going to be a revolution” που χρησιμοποίησε το “Techcrunch” καθώς και για τον τρόπο που η Samsung, δια στόματος του υπεύθυνου κινητής της, Ντονγκ-τζιν Κο αλλά και γενικότερα, παρουσίασε τη συσκευή. Και είναι μάλιστα αστείο ότι καίτοι το “Techcrunch” υποτίθεται ότι επίσης παραπονιέται για τις μαρκετινίστικες μεγαλοστομίες των Κορεατών, στην πραγματικότητα ενισχύει τη μυθολογία –και πάλι, όσοι διαβάζουν αυτά που γράφω θα έχουν καταλάβει ότι έχω ένα θέμα και με τις μεν και με τη δε.
Ναι, μια φρασεολογία που προσπαθεί να πείσει ότι η... οθονοποίηση όλης της επιφάνειας ενός κινητού είναι “επανάσταση” είναι ανόητη – καμία αμφιβολία γι αυτό. Όμως εξίσου ανόητος είναι ο υπαινιγμός ότι υπάρχει κάτι στα smartphones που είναι όντως επανάσταση και που μένει να αποκαλυφθεί στο μέλλον: τα ίδια τα smartphones δεν είναι επανάσταση, ότι και αν θέλει να υποστηρίζει το Κουπερτίνο ή η Σεούλ –όπως ξέρουν όσοι ασχολούνται με την τηλεπικοινωνιακή τεχνολογία, τα feature phones της Docomo στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και πριν από αυτά το Simon της IBM και το 9000 Communicator της Nokia είχαν ανεβάσει το IQ των τηλεφώνων από τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Όμως στην πραγματικότητα ούτε αυτά ήταν “επανάσταση”: ήταν μικροί υπολογιστές που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και σαν τηλέφωνα.
Ίσως να είναι απλώς θέμα ορισμού: έχοντας μεγαλώσει σε μια εποχή που η λέξη “επανάσταση” δεν είχε φθαρεί ούτε σε επίπεδο επικοινωνίας (λόγω της διαρκούς χρήσης της στη διαφήμιση), ούτε σε επίπεδο ουσίας (γιατί ακόμα η λέξη “αριστερά” σήμαινε κάτι καλό) χρειάζομαι ακόμα κάτι μεγαλειώδες για να χαρακτηρίσω ένα προϊόν επαναστατικό. Μ’ άλλα λόγια, θεωρώ “επανάσταση” το ίδιο το τηλέφωνο, την τηλεόραση, τον υπολογιστή, το Internet ή τις τρισδιάστατες εκτυπώσεις –με το σκεπτικό αυτό, θα χρειαστώ κάτι πολύ περισσότερο από μερικά features παραπάνω –από την Apple ή τη Samsung ή την Google- για να αισθανθώ ευτυχισμένος που πρόλαβα να το δω και αυτό.
Σχόλια