Η δουλειά δεν είναι παιχνίδι μωρό μου

Η δουλειά δεν είναι παιχνίδι μωρό μου

Ένα θέμα που με έχει απασχολήσει κατά καιρούς διαβάζοντας άρθρα για το εταιρικό περιβάλλον των εταιρειών που είθισται να αποκαλούμε Web 2.0 είναι τα λεγόμενα “perks” προς τους εργαζόμενούς τους –αναφέρομαι σε όλα εκείνα τα ακραία εξτρά που προσφέρουν εταιρείες όπως η Facebook ή Google και οι άλλες εταιρείες της Σίλικον Βάλεϊ προκειμένου να φανούν πιο ελκυστικές σε όσους θέλουν να εργαστούν σ' αυτές και πιο “fun” σε όσους ήδη εργάζονται εκεί. Γυμναστήρια, επιπρόσθετες υπηρεσίες και δώρα, τεράστιοι μπουφέδες για τα γεύματα της ημέρας, εγκαταστάσεις που μοιάζουν με παιχνιδότοπους για ενηλίκους κ.λπ. είναι μερικά μόνο από αυτά –μια μικρή αναζήτηση στο Δίκτυο μπορεί να φέρει εκατοντάδες αποτελέσματα για το εύρος των perks αυτών.

Σίγουρα έχει να κάνει με το γεγονός ότι είμαι –κατά φύση, θέση και ιδεολογία- κατ' οίκον freelancer όμως πάντοτε πίστευα ότι όλα αυτά είναι, κατά βάση, άχρηστα. Αυτό που πάντοτε ήθελα από τις εταιρείες με τις οποίες συνεργάζομαι είναι να μου προσφέρουν μια ικανοποιητική αμοιβή για τη δουλειά που κάνω, να μου την καταβάλλουν στην ώρα της και να μου επιτρέπουν να αξιοποιώ το χρόνο μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο –μ' άλλα λόγια, να σέβονται τη δουλειά μου και την προσωπικότητά μου. Όλα τα εξτρά, ειδικά αυτά που άρχισαν να προστίθενται τα τελευταία δέκα χρόνια, μου φαίνονται σπατάλη χρημάτων και παρέκκλιση από την ουσία της σχέσης εργαζόμενου και εργοδότη.

Παρότι κατά καιρούς και άλλοι έχουν εκφράσει παρόμοιες αντιρρήσεις μόλις σήμερα, διάβασα στο “Quartz” ένα άρθρο το οποίο εξηγεί γιατί όλα αυτά είναι όντως προβληματικά –ακόμα περισσότερο, αναφέρει ότι πλέον δεν τα βρίσκουν προβληματικά μόνο κάποιοι με τη δική μου ιδιαίτερη σχέση με την αγορά εργασίας αλλά και οι ίδιες οι εταιρείες που τα προσφέρουν ή τουλάχιστον κάποιες από αυτές. Είμαι βέβαιος ότι αν κάποιες (όπως η Dropbox ή η Evernote που αναφέρει το άρθρο) έκαναν την αρχή, θα ακολουθήσουν και άλλες.

Έχοντας παρακολουθήσει τη συγκεκριμένη αγορά από το ξεκίνημά της, μπορώ να καταλάβω τους λόγους που διαμόρφωσαν την κουλτούρα αυτή: πρόκειται για έναν κλάδο που στηρίζεται στη δημιουργικότητα και την καινοτομία συνεπώς κάθε τι που την προάγει και που στέκεται επικριτικά απέναντι στο κλασικό εταιρικό μοντέλο, θεωρείται εξ ορισμού καλό. Ξεκινώντας από την κατάργηση του ενδυματολογικού κώδικα και πηγαίνοντας σε πιο ουσιώδη σημεία όπως το περιβάλλον εργασίας, η διαδικασία λήψης αποφάσεων και οι ελευθερίες του εργαζόμενου ως προς τη δουλειά του και τον τρόπο που θα την κάνει, όλα είναι φτιαγμένα για να κάνουν τους ανθρώπους να αισθάνονται πιο ελεύθεροι και, άρα, να μπορούν να κατεβάζουν περισσότερες και πιο πρωτότυπες ιδέες.

Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά είναι, σε τελική ανάλυση, τα πιο επιφανειακά επίπεδα. Αν κανείς πάει ελάχιστα πιο βαθιά, ό,τι ίσχυε για την Ford της δεκαετίας του 1930 εξακολουθεί να ισχύει για την Google της δεκαετίας του 2010: εταιρείες εισηγμένες στο χρηματιστήριο με προϋπολογισμούς μεγαλύτερους από αυτούς πολλών χωρών που θέλουν να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Ναι, κάποιες από αυτές προσπαθούν να το κάνουν με τρόπο πιο φιλικό προς την κοινωνία και προς τους υπαλλήλους τους όμως αυτό δεν αναιρεί τις θεμελιώδεις αρχές της υπόστασής τους. Είτε λοιπόν μπορεί κανείς να πάει στη δουλειά του με piercing και τατουάζ σε όλο του το σώμα, είτε οφείλει να πάει με κοστούμι και γραβάτα, η ουσία δεν αλλάζει –αν οι εργαζόμενοι είναι αναγκασμένοι να εργάζονται 18 ώρες το 24ωρο, επτά μέρες την εβδομάδα, ο τοίχος για αναρρίχηση στο λόμπι της εταιρείας δε θα μειώσει τη δυσαρέσκειά τους.

ΕΡΓΑΣΙΑ,ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ,

Σχόλια

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ. ΦΟΡΤΩΝΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

Home