Ο μόνος λόγος που δεν αναλώνω αυτό το κείμενο σε ένα χείμαρρο υβριστικών (ή έστω, προσβλητικών) χαρακτηρισμών για την υπεύθυνη είναι ότι ούσα και η ίδια θύμα ενδο-οικογενειακής βίας δικαιούται να μη σκέφτεται τα πράγματα εντελώς λογικά. Όμως από όποια πλευρά και αν το δει κανείς, η περίπτωση της “Καμπάνιας της Μαύρης Βούλας” είναι χαρακτηριστική εικονογράφηση του ρητού “ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις” –μ' άλλα λόγια πρόκειται για κάτι που μπορεί να προκαλέσει πολύ περισσότερα προβλήματα από όσα μπορεί να λύσει.
Το θέμα ξεκίνησε το Σεπτέμβριο με ένα ποστ της Τζεν Χάτον στο Facebook. Εκεί, η κ. Χάτον προτείνει την ιδέα τα άτομα που είναι θύματα ενδο-οικογενειακής βίας να ζωγραφίζουν στο χέρι τους μια μαύρη βούλα ώστε κάποιος που θα τα δει στο δρόμο να καταλάβει την κατάστασή τους και να ειδοποιήσει τις αρχές –με το σκεπτικό ότι το άτομο που ασκεί τη βία μπορεί να τα παρακολουθεί και άρα να μην μπορούν να καταγγείλουν άμεσα το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν.
Όπως ήταν αναμενόμενο, το ποστ πήρε μερικές χιλιάδες share (λίγο παραπάνω από 82 τη στιγμή που γράφεται το κείμενο) και η κ. Χάτον προχώρησε στη δημιουργία και μιας σελίδας/καμπάνιας σχετικά. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που κάποιες εγνωσμένης αξίας οργανώσεις βοήθειας σε θύματα τέτοιων καταστάσεων, όπως το “Project Sanctuary” πήραν ανοιχτά θέση κατά της “καμπάνιας” –οι αρνητικές αντιδράσεις ήταν πήραν αρκετή έκταση ώστε η κ. Χάτον να κατεβάσει τη σχετική σελίδα και το θέμα να φτάσει στο “Snopes”.
Πού ήταν το πρόβλημα; Κατά πρώτον, ότι η κ. Χάτον ανέβασε την ιδέα της στο Facebook, καταργώντας αυτόματα κάθε ιδέα μυστικότητας (αν τη δουν τα θύματα, ποιος εξασφαλίζει ότι δε θα τη δουν και οι θύτες τους;) Κατά δεύτερον, δεν την προώθησε στους φορείς που δραστηριοποιούνται στο χώρο (αστυνομικές αρχές, νοσοκομεία,ομάδες υποστήριξης κ.λπ.) πράγμα που σημαίνει ότι ακόμα και αν οι ειδικοί έβλεπαν το σημάδι δε θα το αναγνώριζαν. Και κατά τρίτον, με δεδομένο ότι την ευθύνη για την καταγγελία θα έχουν διάφοροι, καλών προθέσεων πλην άσχετοι, χρήστες του Facebook, ενδέχεται η “βοήθεια” που θα προσπαθήσουν να δώσουν να κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα για τα θύματα.
Η ορμή και το τεράστιο μέγεθος του Internet, καθώς και η δυνατότητά του να λειτουργεί σαν ένα τεράστιο μεγάφωνο, μας έχουν κάνει να θεωρούμε πως οτιδήποτε έχει συμβεί πριν από αυτό είναι εξ ορισμού πιο αδύναμο και πιο αναποτελεσματικό. Και παρότι σε πολλές περιπτώσεις μπορεί η πραγματικότητα να μας δικαιώνει, σε πολλές άλλες οι υπάρχουσες δομές εξακολουθούν να είναι πολύ πιο ασφαλείς. Σίγουρα το σύστημα αντιμετώπισης της ενδο-οικογενειακής βίας δεν είναι ιδανικό όμως αν μη τι άλλο, επανδρώνεται από ανθρώπους που ξέρουν τι πρέπει να κάνουν και πώς να το κάνουν και που το αντιμετωπίζουν καθημερινά –το πρόβλημα παραείναι σοβαρό για να το διαχειρίζονται άσχετοι.
Σχόλια