Καθώς κάνω διακοπές σε μια γωνιά της Ελλάδας, σκέφτομαι αν τελικά ισχύει το «κατασκεύασέ το και θα έρθουν» (κατά το αμερικανικό, build it and they will come) για την ευρυζωνικότητα στην ελληνική επαρχία.
Εδώ που βρίσκομαι υπάρχει δυνατότητα από τουλάχιστον έναν πάροχο για να αποκτήσει κανείς ευρυζωνική σύνδεση, η οποία άλλωστε εξασφαλίζει και δωρεάν σταθερή τηλεφωνία. Επιπλέον, σχεδόν όλες οι καφετέριες παρέχουν wifi δυνατότητα. Επομένως, θα μπορούσε να πει κανείς ότι τίποτα δεν λείπει και σε τίποτα δεν εμποδίζεται ο κάτοικος της ελληνικής επαρχίας να συμμετάσχει επί ίσοις όροις στην ψηφιακή ζωή.
Τι χρήση λοιπόν γίνεται των νέων αυτών δυνατοτήτων; Σε πρώτο επίπεδο, έχουν ανοίξει καταστήματα από τους παρόχους όπου πωλείται η νέα υπηρεσία (συνδέσεις) και παρέχεται και η σχετική υποστήριξη, τα καφέ εγκαθιστούν wifi, επομένως μια κάποια απασχόληση ή νέα δραστηριότητα ήδη εξασφαλίζει. Στην συνέχεια, όπως όλοι γνωρίζουμε, ιστοσελίδες πλέον διαθέτει και το τελευταίο κατάλυμα της Ελλάδας, όπως άλλωστε συμβαίνει και με τον τελευταίο οργανισσμό τοπικής αυτοδιοίκησης ή και ιδιώτη που δημιουργεί site τοπικού ενδιαφέροντος – επομένως και σε αυτό το επίπεδο η σχετική δραστηριότητα για καθέναν από τους συμμετέχοντες εξίσου εξασφαλίζεται.
Πολύ ωραία ειναι όλα αυτά, από κει και πέρα όμως τι; Όλα τα παραπάνω (υπηρεσίες πρόσβασης, δημιουργία ενημερωτικών ιστοσελίδων) αφορούν το Web 1.0, δηλαδή μας πάνε πίσω μια δεκαετία περίπου. Κάτι άλλο γίνεται με τόσα έξοδα που έγιναν και γίνονται για να δικτυωθεί όλη η χώρα; Εκμεταλλευόμαστε πράγματι τις νέες δυνατότητες στον μέγιστο δυνατό βαθμό;
Σε επίπεδο Web 2.0 και μετά, υπάρχουν βέβαια κάποια ιστολόγια τοπικού ενδιαφέροντος, αλλά προφανώς χωρίς (άμεσο) κερδοσκοπικό αντικείμενο. Επομένως, ναι μεν Web 2.0, αλλά μόνο ως προς το κοινωνικό-πολιτικό κομμάτι του.
Για να κάνω δηλαδή επιτέλους το ερώτημα που ήθελα από την αρχή να κάνω, κάτι παραγωγικό με την ευρυζωνικότητα στην ελληνική επαρχία συμβαίνει; (Με το θέμα αν επαρκής επιχειρηματικότητα αναπτύσσεται με την ευρυζωνικότητα στα αστικά κέντρα θα ασχοληθούμε μια άλλη φορά...).
Η ευρυζωνικότητα θεωρητικά θα δημιουργούσε παραγωγικές δυνατότητες για καθέναν, οπουδήποτε, κυρίως εκτός αστικών κέντρων. Η εκμηδένιση των αποστάσεων και η έλλειψη ανάγκης τοπικής παρουσίας του επιχειρηματία/εργαζόμενου θεωρητικά θα άνοιγε νέες δυνατότητες σε απομακρυσμένες περιοχές της Ελλάδας, που υπό κανονικές συνθήκες δεν έχουν εύκολη πρόσβαση στα αστικά κέντρα και στις εκεί δυνατότητες (υποδομών αλλά και πελατειακής βάσης).
Παραγωγικές δρατηριότητες θα περίμενα ότι προσφέρει η ευρυχωνικότητα στην ελληνική επαρχία αν εταιρεία ή επαγγελματίες προσέφεραν τις υπηρεσίες τους σε άλλους έλληνες πολίτες εξ αποστάσεως. Στον δικό μου, νομικό, τομέα για παράδειγμα συχνά δεν μπορούμε να βρούμε αρκετά γρήγορες ή αρκετά φθηνές μεταφραστικές υπηρεσίες. Κατανοητό ότι τα αθηναϊκά γραφεία δεν μπορούν να έχουν τόσο κόσμο όσο χρειάζεται για μια έκτακτη ανάγκη, ούτε ανθρώπους που θα μετέφραζαν αρκετά φθηνά ώστε να αποφασίσει ο πελάτης να προχωρήσει σε μεγάλο όγκο μεταφράσεων. Φαντάζομαι όμως ότι σε κάποια απομακρυσμένη επαρχία η μεταφρασμένη λέξη μπορεί να μην έχει το ίδιο κόστος, καθώς και ότι θα υπάρχουν αρκετοί επιστήμονες στις ίδιες αυτές επαρχίες που θα δέχονταν να χάσουν ένα απόγευμα ή ένα σαββατοκύριακο για μια έκτακτη δουλειά, έναντι αμοιβής.
Αυτό από τη νομική αγορά. Δυνατότητες θεωρώ όμως ότι υπάρχουν παντού, σε κάθε τομέα παροχής υπηρεσιών, από την τεχνική υποστήριξη ή και outsourcing software development μέχρι τις λογιστικές υπηρεσίες, την οργάνωση εταιρικών αρχείων, τη διαφήμιση, τα call centers και οτιδήποτε άλλο.
Με άλλα λόγια, θεωρώ πως η ευρυζωνικότητα έπρεπε μέχρι σήμερα να έχει δημιουργήσει για κάθε έναν επαγγελματία στην ελληνική επαρχία (εφόσον το επιθυμεί, φυσικά) μια επιπλέον πηγή εισοδήματος. Κάτι τέτοιο όμως, από όσο γνωρίζω, δεν έχει συμβεί (ακόμα).
Τι ισχύει λοιπόν τελικά; το, αγγλοσαξωνικό, «φτιάξτο και θα έρθουν» ή η ελληνική, ψιλο-αποστασιοποιημένη προσέγγιση; Και, ναι μεν τα νέα μέσα προσφέρουν δυνατότητες ενημέρωσης, συμμετοχής και εντέλει πολιτικοποίησης στο άτομο σε μια δημοκρατική κοινωνία και υποχρέωση διαφάνειας και καλύτερης διοίκησης στο ελληνικό κράτος, αλλά χωρίς κάποιον να πληρώνει για όλα αυτά πραγματοποιώντας (και) παραγωγικές δρατηριότητες, όλα τα παραπάνω θα τα πετυχαίναμε για παράδειγμα και με λίγο καλύτερο Τύπο, σε κάθε δηλαδή περίπτωση, με πολύ λιγότερα έξοδα...
Σχόλια